Lauren

İstanbul,
Kadıköy'e dalgalanan
dokuz onbeş vapurunun sesinde
istanbuldur...

O gür sesiyle haykırmasa varlığını
bu şehir ölüm sessizliğiyle yaşamaya alışmış
gurbet sızılı bir kadın gibidir...

Öylesine susar kederine...

//

Kendini
kendinde yitirmiş ayaz bir susmanın
gökkuşağı umutlarıydı
gözlerin...

Varlığım
yazgısına isyan etmiş bir tümceden kaçarken
bilmem ki
kaç kez uyandım aşk sandıklarıma
ve gözlerimi yeniden yumduğumda
gitmediler!

Ahh Lauren,
duyuyor musun aşka dalgalanan
vapur sesini?

Galataya sırtını yaslamış adamın yüreği
yetim bir yalnızlığın kucağına oturmuş
son kez şarkısını dinliyor...

görüyor musun?

//

Ben imkansızları alnından öpüp
ellerimi uzattığımda tutamadığım yıldızlarla içimden helalleştim
ve kayıp gittiler!
kirlenmemiş niyetlerin ulaşamadığı topraklara...

Kendinden kaçan kadınlara
dilini bıçak gibi kullanan adamlar büyütür
bu ekşi suratlı sokaklar...

Sen bilmezsin Lauren!

Bu eşsiz kadın
herkesten önce uyanır
ve herkesten sonra kapatır gözlerini
insanlara...

O bilir ki
bir şiirin yüreğini söküp alabileceği
nice insanlar dizilidir ıssızlığında

Bir tek o görür
Bir tek o bilir

Bundandır
Biz bu eşsiz kadının gönüllü kurbanlarıyız
ve O isterse "Biz ölürüz" ...