Ley

Kendimi avuçlarında unuttum
Sen ellerini kırmzı bir gecede
En çok sevdiğin şehre yazdım son şiirimi
Sesinin kıvrımlarına tutunup Ley
En uzun çığlığımı bıraktım satır başlarına

En çok saçlarınla siyah
Uzun ince bakışlarınla yalansız
Ve ilk tutuşunu mavi bir mumu
Düşürdüm gölgemi acıyan yanına
Yorgun akşamlarda avuçlarına inen hüzün
Kaybettiğim emenetine sakladım seni

Bir yaranın açık semtinde bırakma beni
Asılı kalmasın gecenin ağzında uçurum
Odalara düşmesin imgesiz gölgeler
Yüzümün coğrafyasında işte bir duvar
Sen ey Ley bir ruha açılan pencerem
Sonsuz bir uzaklık gibi susma
Sesinin elsiz güncesinde silme adımı

Beynimin liflerine işlenmiş bir şiir
Harfleri yok öznel bir doku soyut
Yarım kalmışlığım yanılsama döngüsü dışıma
İç yüz atlası gerçeği lirik yanılgı
Parmak izi alın yazımı sürükleyen Tanrı
Ley geciken tekliğimin kırılmış anıtı
Kutsal ayinler düzenlerdik ağrılarımıza
Yangınlara yalın ayak yürümekmiş Aşk
Acının üvey şairiyim ağzının kıyısında

Gülüşünün Ekinoksunu özledim...


----------
Ley
Gece

---
CÇ_