Leylak Rengi Bulutlar Eşliğinde

İnsanlık ırmağının ortasındayım 

Altımda sözcüklerden sandal

Yanı başımda gözlerden kürek 

Attığım cahillik ağının başında 

Beklerim usul usul 

Çekilir ki sular

Tabana yapışıp kalır donmuş zihinler 

Tuttuğum her insanın 

Yüzü bin bir parça 

Dökülür birer birer 

İpekten sayfalarıma

Şems ki doğacaktır kirpiklerimden

Leylak rengi bulutlar  eşliğinde 

Dudaklarımın sakladığı beyaz incilerime

Ne cehaletin kokusu bulaşır 

Ne de kibirli bilmişlerin

Gereksiz kırıntıları...

Su altında unuttuğum çileleri

Sancısına bıraktım 

Tükenmez keşkelerin 

O vakit uyusun

Sin-Ammar'ın mimarisi altında 

Tozlanmamış çocukluğum 

Bu Yunus'un son sitaresidir

Geceyi sırtından bıçaklayan 

Ve hırsına yenik düşmüş insanlığın 

Yüreğinde solan çiçeklere

Yağsın artık 

Gök Ananın yaşları 

Belki mahremini işgal ettiğimiz toprağa 

Girmeden dolmuştur zihinler 

O eskimiş püskümüş kafeslere tıkılan keşkelerle

Belki merhametini bilmediğimiz toprak 

Bir anne gibi sarar bizi

Ve güneş diye doğar 

Pişmanlıklarımızın üstüne