Ljiljana

bir
tuval,
belki de bir düş yüzdürüyorum
denizlerimin en üryan sularında gözlerim kapalı

önce
gözlerime
sonra ruhum tenine
yakamozlaşırcasına ilmek ilmek demir alıyorsun ljiljana

ılık
bir rüzgarla savruluyor
tenime, tenindeki tül melekler. ahh o melekler. utangaç ta olsa
en kızılından, en hazından renk veriyor içime, içimdeki isterik yanıma

önce
kendimi
sonra yine kendimi çiziyorum tırnak aralarımda.
kanıyor tenimdeki aceleci kimliğim. telaşım bile kırmızı gülüyor ljiljana

sonra,
savrulurcasına yırtılıyor ar perdelerim
ve süzülen kanatlarıyla işgalci parmaklarım konuyor
gamzeli kıvrımlarına. ahh o kıvrımlar ki kalbim sanki parmaklarımda atıyor

ah ljiljana...
ezberime kazınan
hangi nakaratsız duasın, inançsın ki dudaklarının
detonesiz, besmelesiz akıntılarında yüzüyor dudaklarımdaki gusülsüz ayinler

ki ben,
yüzme bilmem bilirsin
işte tam da bu yüzdendir tenini, terini,
meleklerinin g/iz düşümlerini içime çekip çekip de kıvrımlarında boğulmam

zaman
sevmelerimiz,
sevişmelerimiz kadar arsız göremiyor musun..
çöz, çöz artık gecenin düğmelerini arsızlığım da, sabırsızlığım da yalnız sensin

çöz,
çöz artık
bu vuslatın bekaretini.. ah ljiljanam sen ki,
düşlerimin en işgalci kısrağı sen ki, meleklerimin en surreal anası, otağısın

haydi
ne duruyorsun
durma haykır. haykır ki,
çıldırsın gökyüzü yansın, kanasın sağanağına bulutlar, kanasın ışığına solunay…