M i n e r v a..

Merdiven altı sonsuzluğa açılır,
Umarsız ve umutsuz pencereler...
Ve eylem insana dönüşecek bir gün,
Güneşi avuçladığımızda.

Nereye gidiyorsun öfke,
Yerin var mıdır aşkın büyüsünde...
O aşk ki
Diz çöktürür Ofelia'nın gözlerinde.
Şaşırırsın,
Sıkışırsın,
Ve yanarsın gökkuşağında.

Küçük kaldırımların kirine bakmadan,
Büyük sözlerin sükunetine aldırmadan,
Yürüyecek uğur böceği, çocuğun parmaklarında...
Ve o parmaklar ki
Kırmadan,
Aldanmadan,
Gece gibi,
Gündüz kadar,
Senden yana sensizliğin ihtişamında,
Ama doluca,
Ama insanca,
Yazacak yazacak hiç durmadan.

Ve tutar çocuk elimizi, eninde sonunda,
Uçurtmasından bir bilet de bize keser...

Gün olacak,
Başaklar da sokulacak saçlarımıza.
İşte en çok orada durup mola vereceğiz.
Düşün,
Ve duyumsa...
Biz geçerken katliam görmüş hayallerimizden,
Düşlerimiz soluklanacak çimenlere boylu boyunca...

Nereye gidiyorsun umut,
Yerin var mıdır şairin kara listesinde...
O liste ki
Yorgun ve telaşsız,
Mevsimler döker acımasızlığın gölgesine.

Ve tutar her uçurum, eninde sonunda,
Dibinden bir şiir de bize kalır.

Göreceğiz gördüklerimizden öte,
Susacağız konuştuklarımızdan hallice.
Ama yürüyeceğiz dostum!
Yürüyeceğiz korkak ve cesur kelimelerimizle...