Mahremiyet

Dur!
Ezip geçme gönlümü
Başkasına acımam da
Sen varsın orada
Baş köşede muhafaza ettiğim
Gülüşlerin, bakışların var
Tenimin büyük ikramiyesi dokunuşların
Aynı sevinçleri, aynı hüzünleri yüklediğimiz gözyaşlarımız
Dünyanın sahte gülüşlerine aldanışlarımız
Kendimizden birbirimize sığınışlarımız
Yüreğimizin kilidi kenetlenmiş ellerimiz
Gözbebeklerimizde çarpan kalplerimiz var orada
Bizi körelten bu dünyadan
Firar edip sığındığımız
Bir dünya var orada
Hasretimizi gergef yapıp nakış nakış işlediğimiz
Bir sevda var orada
Ben geçtim zaten benliğimden
Senden öte sen
Candan öte canân var orada

Tenlerimiz uyuşmuyor baharla
Herkes baharı yaşarken
Ben çiçek açıyorum hasrete
Özsuyumun zoraki tırmanma çabası yinede
Köklerim avuçlamış toprağı bütün gücüyle
Bakma böyle dinç göründüğüme
Herkes baharı yaşarken
Ben bahara rağmen yaşıyorum
Özsuyuma karışmış zehirli hüznünü
yapraklarıma taşıyorum

Alevden gözlerin tutuşturan ruhumu
Bir alev ki külü yeniden yakar
İsteksiz bir intihar akşamüstünde
Katlime ferman vermiş menekşeler
Sorumlusu ne sensin günahların ne de ben
Tek sorumlu işbirlikçi gece
Kaç günah saklıyor kimbilir ceplerinde

Gelenler geçenler oldu
Misafir kalanlar oldu
Ama ben tek kişilik hayatıma
Seni sığdırabildim sadece
Sorma sakın
Aşk sorulur mu yalnız yüreklere
Üstelik sen değilmişsin gibi yalnızlığımın sebebi
Beni öldürdün bari gömdüğün yeri unutma
Hiç olmazsa umudum canlı kalsın
Bir gün elinde bir demet çiçekle
Gelip bana uğrarsın