Maktel

-bir sesin aksak ritmine hibe ettim kaburga kemiklerimle hapsettiğimi- 

kelimelerimi kaybettim

bana arştan armağan olan 

bütün mezarlara yazılan 

ve doğarken kulaklara okunan kelimelerimi 

bir sokak bul şimdi bana

köprüsünden asılacak kadar yakınım  

uzaklarına alışacak kadar yabancım 

kaybolmak istediğim çocukların 

kirli yüzlerine dokunacak 

kaldırım taşlarıyla recm edileceğim bir sokak 

 -bir yüzün esmer imkânsızlığında buldum harflerin kudsiyetini- 

kelimelerimi kaybettim

yadırgandığım bir yağmurun bulutu oldu yaşamak

başımdan geçti 

yazgısı kara bir tufanın sevingen gölgesi 

doğulu bir kadının nasırlı ellerinden öptü doğumum 

büyümek kadar çocuktum

çocukluk edecek kadar 

yaşlı bir zamanın yasını tuttum 

bir tuzak kur şimdi bana

köprücük kemiklerimde inciniyor suretin

ellerine saklanan urganları bir ben bilirim

bir bana uzanır dilinin kemiksizliği

diktiğin her söğüt benim boynuma büyüdü

yürüttüğün sularda boğuldu 

saçlarımın rüzgâr serinliği 

 -bir sözün çaresizliğinde bildim kibrimin acizliğini-

kelimelerimi kirlettim

yorgun ve yoksun bir gecenin tenhasında 

sabahlara dokunan yüzünden bir şiir devşirdim 

sen kendini öldürüp mezarına beni ittin 

Tatyos'un gamını ben nereden bilirdim 

sesime iliştirdiğin gamzende 

 hiç gitmediğim yolculuklar edindim

bir soru sor şimdi bana

dilimin altında bekliyor jiletlerin 

işte bunlar bileklerim  

bunlar sana bakan gülüşlerim

bak burada seni kan tutacak deyişlerim 

-kelimelerimi defnettim, konuşurken nasıl bilirdin-  

(hz.