Makyaşk

çekince sürmeyi ayrılığın gözüne
hüzünlerin dudaklarını boyayınca pembeye
tanımaz mı sandın!

makyajın akalı çok oldu
artık gerçek yüzünü görüyorum
ayrılıktan kalan sivilceler kaplamış her yanını
kimlere sıktırdığını biliyorum!
ve ellerin o kadar eskimiş ki,
bensiz geçen hergün,damarlarından kanları çekmiş!
görüyorum.

hiç mi üşenmezdin sen,
her gün aşık makyajı yapmaya
değme oyunculara taş çıkarttın,
o taşıda alıp sevdamın camına attın
yürü dedin sonra!
cam kırıklarına basa basa git!
aslında giden sendin,
bak ben yerimdeyim,sen geri geldin!

ben gülleri dikmişken gönül bahçene
sen incir ağaçlarının peşinden gittin
başına yıktılar değil mi evini,ocağını!
şerefine kadeh kaldırıp,
teninden içtiler
ellerime kelepçe vurduğum
gözlerime yasaklar koyduğum teninden!

ufacık bir resmin kalmıştı bende
her gece içip içip baktım!
çıksın diye makyajın,
görsün gerçek yüzünü diye kalbim
resmini rakılarla sildim
ama o yalan bakışın hiç değişmedi,değiştiremedim.

hayatının makyajını yapıp
hayatının oyununu oynadın!
ben se garip bir figüran gibi
sen nereden dediysen oradan atladım!
canım hiç yanmadı ama
sen yanımdaydın!

yalanı bu kadar sevdiysem
gerçeğine tapardım!
eğer sen biraz aşk verseydin
ben ömrümü sana harcardım!

DEMODERN