Mankurt

Acı kahve tadında dudaklarım
Kalbim karanlık telve



Üzerimi örten Eylül
Bir yanımı ısıtıp
Diğerini üşütürken
Karmakarışık duyguyla
Sesleniyorum
Benden hızla uzaklaşan anılarıma...
'Son bir kez
Dokunabilir miyim size' diye



Aynada suretsiz aksim
Tanımasa da beni,
Elimi tutsam
Dokunsam tenime
Isınacak yüreğim
Dağılacak kara telvesi
Ah ! O kadar uzağım ki kendime



Bir labirentin sonunda benliğim
Ürkek !
Bir sürü ben sesleniyor içimde
'Devam et,geri dön ,orada kal'
Bana engel kendim/ler
Yolumda bir yığın diken



Cin emaneti
Vücuduma ters ayaklarımla
Attığım her adımda
Utkum uzaklaşırken biraz daha
İçimdeki inatçı ben
Haykırıyor
/Sakın vazgeçme
Bir ana gibi sarıp sarmala
Affet isyan eden senleri
Bir umut boyu yakınsın kendine
Gülümse! /



Eylül'ün son dokunuşu
Okşarken tüm bedenimi
Ben, kendim ve benliğim
Soluk güneşi kucakladık sevinçle
Gün daha aydın
Güz daha az acıtıyor
Beraberken
El ele