Manolya-2

Bir de neden gittin diyorsun Manolya
Havalar soğumasa göç eder mi kuşlar?
Ama benim bütün göçlerim yine senden sana
Benim için bir Tanrı her yerde,
Bir de sen Manolya



Bir kafiye kadar olamadık hayatta
Bir şiir kadar kısaydı aşkımızın ömrü
Ben seni aradıkça
Köpükler kadar beyaz umutlarımla
Çıkmaz sokaklardı hep adresin Manolya



Hüzündür dört mevsimimin güneşi
Hatıralar boğuluyor belleğimde çığlık çığlığa
Soğuk gecelerde şiirlerimi tutuşturuyorum yalnızlığımla
Yokluğunu soluyorum her nefesimde
Bir intiharsın üzerime gelen Manolya



Buğulu camlarda akıp gidiyor yüzün
Bütün kuytularımı gördüğünü sanan gözlerin
Bir çocuk kadar düş kurmayı becerebilirdim senden önce
Yargılanmamışlığın verdiği hazla
Düşlerimi bile yargıladın sen Manolya
Tanrıdan bile fazla



Tek kişilikti hep senden öncede yolculuklarım
Bilirsin kelebekler gibi hayatın sınırında yaşarım
Kelebek olsam saçının bir teline ömrümü verirdim Manolya
Bir günlük ömürden kıymetli bir şey var mı daha?



Bu şehirdir şarkılarımın kefili
Gözlerinden taşan deniz beni boğuyor hala
Bırak sen benim gidişimi
İçimden bir şeyler göçtü uzaklara
Hep sen sustun karşımda şimdiye kadar
Mademki acizim anlatmaktan
Şimdi ben susuyorum Manolya
Hadi sen beni anla