Manolya

Gözkapaklarımı yumup bir müddet

Hayat sevincimi doldurdum bisikletimin sepetine

Kollarımı açıp iki yana

Affettim kendimi

Yakındaki ve uzaktaki bütün körlükleri

Alıcılarına teslim ederken kuşlar

Göğüs gerdiklerimle hür olmanın kırmızı çizgisinde

Kanattım bir kez daha uykularımı

Melankolik bir soğan kökünden

Acı bir hikaye umuyorken mevsim

Bahara merhaba dedi laleler

İzahı mümkün mü bu minvalde aşkın

Geceyi demlerken uykusuzluğum

Yıldızlar nasıl da cömert Manolya

Neyi arıyorsan onu bulursun gecede

Işık ya da kinle bilenmiş öfken

Ben seni buluyorum her şiirde

Kayboluşum Manolya

Aramak denilen illetten azade

Bir maraza dönüşmeden ille de sen

İlle de ben

Manolya

Görüyor musun

Yolları saran laleleri

İlkbaharın o ılık esintisini

Sen de Manolya

Duyuyor musun toprağın sesini

Beş duyunun ötesinde

ille de bizi

Kar beyazı düşleri sarınca toprak

Çamurlaşıyor bende köklenmiş duygular

Sevmek Manolya böyle bir şey olmalı

Çocuklar gibi masum, kir pas içinde

Çamuru çamura bulayıp yeni hayatlar karıyordum

Gecenin burnuna bulaştırıyordum elimdekileri

Derinliği sever bütün güzel hikayeler biliyordum

Gece çamur ve imsak

Yalnız saatlerin Güneş' e çalan yüzü gibi

İlle de aşk