Mantığım Kendini Aştı

Kağıda dökemediğim tek cümlemsin
Yorgun kalemim önünde diz çökmelerde
Laflarımın boynu bükük,beş para etmez
Sen olmayınca içinde, sözlerden bir anlam geçmez
Şu kör gözler yalnızca hayalini portrelemek de
Ruhumun yaraları yalnız senin için kan dökmek de
Gönlümdeki yaramaz çocuk suskun artık gözyaşlarını silmek de
Ürkek ayaklarımın varabildiği en son noktasın.
Tedirgin beynim sadece sana meşgul olmaktan ibaret
Ağlamaklı gözyaşlarım akıtmakta zehrini
Cephe de yüreğim kanının son damlasına kadar savaşmakta
Mantığım kendini aşmış yokluğunu varlığıma alıştırmakta.