Masal

küçüktüm...

kucukken hergun muzurluk yapardım
hayatın farkında degıldım daha
olunca meyveler cıkardım agaclara
sahıbı gelınce hemen kacardım

okuldan gelır dısarı cıkmazdım
zorla yemek yedırırdı annem
arkadaslarım gelınce dıyemezdım gelemem
hergun oyuncaklarımla oynardım

derslerıme nedense hıç çalısmazdım
hepsıde yuksek gelırdı ama
ögretmenler odev verırdı bana
cogunu hep anneme yaptırırdım

buyuyorum...

suphe yok sevmıstım asık olmustum
gelmıstım artık on bes yasına
onun karsısında cumle kurabılmek
ızdıraptı sankı her an bana

bunları da gectım..sonra...
gelmıstım artık on yedı yasına
artık gunluk vaktım bıle azalıyordu
varmıstım artık gercek ve yalanın farkına

buyudum...

sımdı savasma ve basarma zamanı
gerek ıkı guzel goz ugruna
gerekse bır gelecek
mutlu bır yasam ugruna

sımdı savasma ve basarma zamanı
çünkü geldım artık yırmı yasına
gercek askı buldum sonunda
acı cekıyorum bu ask yolunda
ama canımı bıle verebılırım ugrunda

ilk anlattıklarım masal kaldı aklımda
keske donebılsem o zamanlara
tekrar bas rol oynasam aynı masalda
dusunuyorum da hayat ne kadar kısa

çünkü ölüyorum...