Matem-i Aşk

Yokluğun,
gecenin kara matemi oluyor,
öksüz kalıyor sokaklar,
yasa boguluyor şehir
ve ağlıyor çocuklar..
-ya da içimdeki çocuk-

susuz kalıyor caddelerde,
kuşlar,kediler ya da köpekler...

boyunları bükülüyor tezgahların,
otobüsler ilerlemiyor,
yol akmıyor..
duruyor nefes alışlarım,
korkuyor çocuklar...
- ya da içimdeki çocuk-

insanlar koşturmuyorlar her zamanki gibi,
zaman yelkovandan kaçıyor,
akrep uzakta...
şehirde sessizliğin hıçkırıkları,
yankılanıyor,
bir çocuk bagırıyor...
yokluğun, yoklugunu bile yıkıyor,
nasıl gülsün çocuklar,
sokaklar ıslak..
yaşları gözlerimden süzülüyor,
kana karışırcasına,
matemli havanın...

derken bir ses uyandırıyor,
uykusundan bir bebeği,
zil çalınmışcasına uyanıyor insanlar,
koşturmacalar...
yelkovan akrepten korkmuyor,
aksine seviyor akrebi...
bir çocuk gülümsüyor,
-ya da içimdeki çocuk-

geceye karışıyor kokusu aşkın,
biraz yorgun..
fakat asla ümitsiz değil,
tıpkı ustanın da dediği gibi (*)...
matemi yıkıyor kokun,
ve dirhem dirhem umut işliyor,
sokakların kalbine...

süzülen yaşlar kuruyor,
geri alınıyor zaman,
yaşanmamış gibi acısı..
hıçkırıklar bir bir yutuluyor...
ve bir çocuk yeniden uyuyor,
-ya da uyanıyor aniden içimdeki çocuk-
öylece geceye karışıyor...


(*) " Sende ben imkansızlığı seviyorum,
Fakat asla ümitsizliği değil " /Nazım Usta'dan..