Mavi Cemreler

yakıp ıslak geceyi
savurdum küllerini
nöbete vuran yanlızlığa

gizlenen maviyi
alıp başımdan
öylesine
bir sen mavi
birde ben
dedimya
öylesine

yarım kalan zamanlarda
tutuşur an
dokunur acıya
hapsolmuş
anlamsızlığa

gölgelerle avunup
mevsim geçişlerinde
hasret tufanından
sığınıp dar karelere
nafile kulaç gibi
ezbere

üzerimde olmazlar gömleğinin
ulaşılmaz kolları
bağlı sırtında

semaha durup pervalar gibi
döner durur yüzünü
senli yıldızlara,
asumana

özlemin
yüreğini yakınca
susturma rüzgarını

çocuk ruhlu rüzgar gülleri
getirsin renkli kokularını

seni seviyorumlar sarsın
dört bir yanı
beleneyim bulut bulut maviye
çıksın uykulardan
gizli kuytulardan düşler


şimdilerde gitme vakti
yorgun takvimlerin ardından
dökülen
nasırlı hazan öbeklerini
ayaklar altında ezerken
yinede bırakmayalım sargın elleri

göz yaşıyla yunan dünyaya
savur
ardında bırakıp
yaktığın gemilerin küllerini


karanlık hükmetsede
çalsada beyhude
yokluğun küskün kapılarını
yaşanası sözcük imparotorluğunda
dolaşayım dingin cemreli Fidevsi nefesinde