Mavinin Teninde Yaşardım Seni

//

Bu önünü aşk karşısında ilikleyen yağmurlar çizerdi,
Sürrealist gözlerinin içe vuran,en sığ kayalıklarını,

Sen dualar üstünde göğe,gökten gelene,kendine inanmayı,
Bir ustura intihar düşlerini aniden bırakması misali,
Öyle tak diye bırakıp ruhunu kumar masasının ortasına,

Avuçlarımın ortasında yanan yıldızları söndürene,
Ruhuma atılan sövgü çentiklerini katlayana dek.

//

Yoksun!!!

Kara bir köpeğin havlamaları doyuruyor acılarımı,
Üstü kalsın sevgilerin bütün ciğersiz cengaverleri,
Gölgelere basarak adım adım yaklaşıyor kuytularıma.

Üsküdar tüm dizelerimi tükürüyor kaldırım hayallere,
Dolu dolu ağlayasım var lakin yeniden çocuk olmaya,
Misketlerin o tok seslerini yüreğime kazımaya cesaretim yok.

Hala kupa kızının yanlışlıkla mahpus olduğunu düşünürken,

Her gece;
Köprülerin ucunda ıslatıyorum aynı yarasanın kefenini.

Şakaklarımın kubbeleri altında yürütüyorum İstanbul'u,
Ki şakaklarım dokunanın üstüne çökmeye meyilli.

//

Var olduğunda!!!

Denizlerin el ele tutuşmasını seyretmeye dalardım,
Üzerinde şehvetten yoksun mürekkep balıkları,

Güneşe doğru yol alırdım araya serpilen tuanalarla,

İstanbul'u eritirdik ikimizde bir çay bardağının köşesine,
Kana kana aynı çay bardağına doldurup içerken birbirimizi.

//

Eskiden;

Mavinin teninde yaşardım deli divane seni,

Artık;

Bir ölünün siyah mabedinde hayat buluyor eski.