Mehlika 2

Yokluğuna dudaklarımı değdiremedim

Dokunamadım yanağına düşenlere Mehlika

Senden kalanları biriktirdim

Sakladım beraber saydığımız yıldızları

Gülüşlerine şarkılarımızı sığdırdım

Öyle çocukça yaramazlıklarım olmadı

Öyle uzaklardan

Sessizliğini rahatsız etmeden 

Kokladım saçlarını

Hikâyelerin sonu olur mu hiç Mehlika

Yahut hikâyeler hep mutlu mu biterdi

Ben  öyle sandım belki 

Belki de öyle anlattılar diye inandım

Bilemiyorum...

Ağlasam...

Gözyaşlarımı görür müydün sırtın bana dönükken

Anlar mıydın mesela 

Sana söyleyeceklerim gözlerimden süzülse

Senden sonra mevsimlerin 

Hep sonbahar olduğunu

Avuçlarımdaki soğukluktan anlar mıydın 

Tanır mıydın beni Mehlika

Bir gece yanından geçip giderken

Oysa biz iki ayrı şiir gibiydik 

Aynıydı belki içimizden dökülenler

Oysa hep ayrı okuyacaklardı bizi

Bilemeyecekler birbirimizi unutmadığımızı

Konuyu saptırma nolursun

Kandırma kendini geç oldu artık

Anımsadığını okuyorum gözlerinden 

Olsun...

Ben öylesine de varım Mehlika

Bulutlar güneşi sakladı diye

Güneşi unutacak kelebeklerim olmadı benim

Kırgın bakışlı yıldızlarım olmadı benim

Seni anlattığım mavilerim var sadece