Melankolik

Tren kaçıyordu son sürat

Ne tutabildim ne vazgeçti gönlüm

Sevmek bir tutkuydu demek

Güneşim bulutların arasında

Belki bir sabah doğar umuduyla

Öylece aptal gibi bakakaldım

Kaçan vagonun ardında

Feri çekilmiş gözlerimden

Yağacak yağmurlarla bir başıma

Yakılmış yarım kalmış çırayım şimdi

Artık kimseyi çekemem karanlığıma

Geldim yine ıssız ocağıma

Gecenin en flu zamanı

Ağzımda bir sigarayla

Karşımda bir konyak bakar bana

Artık tam da sarhoş olma anı

Böyle zamanlarda kim düşünür günahı

Tam da kendimi

Çapraz sorguya çekme zamanı

Kaçan mı suçlu kalan mı

Yoksa perde arkasındaki planmı

Giden ayak ise belki ama

Ya gönülse geri döner mi

Tekrar güneş doğar mı

Zamanla insan acıya alışır mı

Bir dolu cevapsız soruyla

Çare yok bulacağım kafayı

Rahatlasın ruhumda konyakta

Demet