Meleğim

Ah şu kara geceler;
Bana şairane ruhumu takındıran,
Bir taraftan da kısık bir müzikle,bana aşkı anlatan.
İçimdeki duyguları damla,damla akıtıp,
Sonrada bir pınara çeviren.
Kalemi ve kağıdı zorla elime tutuşturup,
İlle de onu yazacaksın diyen geceler.
Yine kandırdı beni,ve ben yine başladım yazmaya seni.
Zaten başka kim var ki yazacak,
Kim var ki gecenin en koyu vaktinde yazılacak.
Beni böyle düşündürtüp, bana kendini anlattıracak.
Bir sen varsın bir de ismin,başka bir şey yok MELEĞİM
Geceleri bunun için çok seviyorum,
Hep seni yazmak,hep seni anlatmak
İçimden MELEĞİM deyip de yalnızlığıma sıkıca sarılmak.
Benim de tek istediğim bu gecelerden
Çok aramak,çok dilemek,bulduğumda kaybetmemek,
Her anımda MELEĞİM deyip de ismini zikretmek.
Şimdilik böyleyim ben,yetmese de sadece ismin,
Buna da şükür be MELEĞİM.
Hep böyle deyip de kendimi kandırmakta güzel.
Seninle düşünceler ve seninle ümitlenmek,
Seninle her anım güzel hayallerimde.
Ben böyle dolmuş vaziyette,her gece seni yazarken,
Kim bilir sen ne hallerdesin.
Acaba hiç aklına geliyor muyum?
Sende uykunu ziyan edip,gecelere yaverlik ediyor musun benim gibi.
Aslında seni anlıyorum,ben sana değil;
İçinde bulunduğumuz konumumuza kızıyorum.
Zaten hiçbir zaman seni suçlayamadım.
Bırakayım da bari onu da sen yap.
Geceler şahidin olsun,sende kendini yargıla MELEĞİM.
Bilmiyorum nereye kadar gidecek,ne kadar sabredecek bu gönül.
Ama hiçbir zaman vazgeçmeyecek.
İçinde hep bir parça umut,hep seni bekleyecek.
Her an seninle yanacak bu kalp,
Bir ?SEVİYORUM' bir de ?MELEĞİM' diyecek şu dilim.
Ta ki sende ?SEVİYORUM' , ?SENİNİM' diyeceğin ana kadar.
Beni anlıyor musun MELEĞİM.