Melek Üzerine Düşen Nefes

Işık, karanlık,

karanlık

ışık tozları

ve Melek

ipeksi siyah saçların

bana zulmü öğretti

aşktan yaptığımız her şeye

sonsuza kadar sahip olduk

bu yüzden artık arzulamıyorum seni

Bir kedinin mırıltısı gibi

yankılanan ay melodisinde

nota parçacıklarıyla coşan deniz

ve o rüzgarda savurduğun kara saçların boyunca yıldızların gölgesinde

beni itiyorsun senden ıraklara

Seninleyken sensizlikteyim

melankolinin karanlık şehirlerinde meleklerin çığlık attığı sokaklarda

avcıların avlarını sürüklediği

ter kokan loş odalarda

aşk çıplak bir köle

Adın Melek

ışık aydan toz gibi düşüyor ıslak gözlerine

ve yerleri kaplıyor göz yaşların

kısık ılık bir konuşma sesi gibi

hafif griye çalan bir beyazlıksın

Aklımdasın

seni duyuyorum her nefes alışımda

güneş sistemlerinin vızıltısı gibi

artık o sevmediğim afet bacakların

utanç etrafında oynuyor

Yoksun

Bedenin yalan, diz çökmüş

geriye doğru pozisyonlarda

adın Melek değil karanlıksın

Artık arzulamıyorum seni

sende sevdiğim her şey

bende yabancı kaldı

parçacıkların bir anda birbirlerini yok ettiği gibi

Adın senfonik bir titreşim

kuytu ıssız karanlık koridorların

kavislerine fısıldayan cümlelerimde

ve zihnimde sen tektonik plakaların kazıma

tıslama sesleri gibsin

Seninleyken

Duydum

Uyudum

Düşündüm

düşünse Melek

mercanlar milyonlarca

metreküp resif dikiyor ve yok oluyor

aynı bizim sevdamız gibi yitik ve çaresizce

Bir güzel beni sevdi

adı Melek

narin yalancı ellerden bahsediyorum

yüreğimin vurulmasından

gürültülü fırtınalı hisslerden

karkasların sığ nefesinden

İç astarlarını savuran

bi kadın,bir kadından bahis ediyorum

gözlerine dokunduğumda

nefesimde ağlamaya başlayan

dallar arasından geçiyorum

ve belirsizlikte sonsuza dek kayboluyorum

.

.

.

Karanlığın kıvrımlarında

ışık adalarında

melek yıldız tozu gibi cildime düştü

o ipek saçları aklıma düştü

bu çok eski bir hikaye

ve ellerim dünya gibi tadı olan

bir sese, nur gibi gelen ışığa

ulaştı

Sonsuza dek.