Memleketim (direniş Iv) Yeniden Geliyoruz

yapraklar çiçek açmamıştı henüz
akıllarda korkudan başka bir şey yoktu
tank paletiyle ezilen yürekler
henüz umut nedir hatırlamamıştı
kar değildi kalkmayan üzerlerinden
umutsuzluk yağmuruydu durmadan yağan
belki üç kişi belkide beştiler bilinmez
bir avuçtular...

sevdalıydılar,
kararlıydılar...
ilk bakışta deli sanırsın
delilikleri gözüpekliklerindendi.
herkesin gözgöze gelmeye korktuğu günler,
onların gözleri gökyüzündeydi.
gök gürledi her el sıkıştıklarında.
yol dediler...
yürünmeli
korkmadılar,
arada umutsuzluğa kapıldıklarıda oldu
hep birbirlerinin gözlerinde buldular umudu
her baktıklarında gökyüzüne
güneşi gördüler

umut...
ölü yıldızlarada götüreceklerdi
dünyamızada indireceklerdi yıldızları
bir avuçtular
cesurdular
kararlıydılar
sevdalıydılar kavgaya
usta olduğunu sananlar bekleyin dedi
değil bir gün bir an bile beklemediler
yürünmeli anlatılmalıydı
savaşılmalıydı el verdiğince
öylede yaptılar..
lazım olan ardında yürünecek bir bayraktı
ve gerekirse
kendi kanlarıyla boyanacaktı kızıl bayrak

kimse gitmedi yanlarında
sabırlıydılar
kararlıydılar
dedikya sevdalıydılar kavgalarına
gökyüzü onlardan yanaydı
onlar yürüdükçe
çiçek açmaya başladı ağaçlar
toprak onlardan yanaydı
serptikleri tohumu sahiplendi
ben daha anamdan emiyordumya sütü
ben onlardan yanaydım
daha doğmamış kardeşim
bekliyordu gelmelerini.


onlar el sıkıştığında
ve sarıldıklarında birbirlerine kardeşçesine
yoldaşlar kucaklaştıklarında
biz babalarımızın korkudan öğretmediklerini
öğrenmek için büyüyorduk...
her baktıklarında gökyüzüne
kaybedilen bir kuşağa her üzüldüklerinde
biz yetişiyorduk.
biliyorlardı
sabırlıydılar
dedikya kararlıydılar....


özgürlük savaşçıları
devrimin yılmaz militanları
yoldaşlarım
yoldaşlarımız
ne mutlu ki
bize de duyurdunuz sesinizi
ne mutluki
bizimde kulağımıza fısıldadınız
yayalım diye umudun türküsünü
ve ne mutluki bize
ne biliyorsak sizden öğrendik...