Mendilci Çocuk

Gözleri hıçkıran bir çocuk yapışıyor,
Yakama , mendil diyor mendil...
Nerelerde o abla ?
Siz benim en sabit müşterimdiniz
En çok sizden umutluydum diyor...
Çocuğa bakıyorum...
Omuzlarım başının boşluğundan,
Boğazın en sert rüzgarlarına kapılıyor.
Dudaklarım
Başını öpen dudaklarım ...
Toprağın en dibine giriyor ,
Dünyanın çekirdeğine yaklaşıp
Cayır cayır yanıyor..
Elimi attığım yer ,
Buzullara , kutuplara uzanıyor.
Gözlerim .... Gözlerim ;
Bulut oluyor , seni arıyor.
Ben bu soruya senin anlayacağın;
Darma dağın oluyorum,
Dünyanın dört bir yanına dağılıyorum...
Marmara beni kabataş kıyısına atıyor ,
Susuştuğumuz bankın önünde , ruhumun cesedi ,
Kıyıya vuruyor...
Ağlıyorum ...
Sadece ağlıyorum...
Mendilci çocuk ;
Bu selpak benden olsun abi
Mutluyken bana acırdın alırdın
Şimdi Ben acıyorum sana,
Sana lazım ;
Bu selpak benden olsun diyor...
Alıyorum ...
Denize vuran cesedimin,
Gözyaşlarını siliyorum...
İstanbul bana küsüyor
Nedendir bilinmez ;
Marmara denizi kuruyor....



Fatih can Önal