Menekşe Moru

Balık hafızama yeniliyorum çaresiz
Her görüşümde tekrar aşık oluyorum sana
Adımı unutup, seyrine dalıyorum kusursuzluğunun
Bir masal yazıyorum alel acele buğulanmış camlara
Ben prens olmuşum, elmalar zehirsiz
Sen ise tek şansım olmuşsun süregelen uğursuzluğumun

En sevdiğim rengi biliyor gibisin
Gün geliyor ayaklarına iniyor kara sular yerine
Gün geliyor sırf ondan ibaret oluyorsun
Daha ne duruyorsun parmağında oynatsana beni
Ellerinde oyuncak et mevsimler boyu
Yeter ki ellerin değsin elime
Umudu oluver beni terk etmeyen umutsuzluğumun

Her gece aramam seni yerin aşikar
Bir gün katıp önüme en utanmaz halimi geleceğim yanına
Biliyorum tanıyamazsın beni bir seferde
Çünkü değişemedim sana kendimi beğendirecek kadar
Birisine bakmış gibi yapar, çıkarım belki
Sonra arkandan uzun uzun el sallarım
Sanki kavuşup da ayrılmışızcasına
Baş müsebbibi benmişim anladım
Üstüme yapışan bu mutsuzluğumun