Menzil

Yokluğunuz öğretti gülün terinde ışığın raksını seyretmeyi
Nar çiçeklerinin bile kasvetli açtığını
Hayallerimi göğsündeki nakışa sermeyi
Rüzgârın pençesine teslim olmuş bir yaprağın
Gelinciğin kalbinden sızan buğunun
Kokunuzun yerini tutmadığını
Uçmayı ıslak kanatlarımla
Sakıncalı yerlere konmayı sonra
Yanlış mevsimlerde kendimi hasat etmeyi
Kirpiklerimde kristaller biriktirmeyi
Erken kış ayazlarında
Daralan eşiklerde umutlarımı kapıda bırakmayı
İtaat etmeyi yakama yapışan sorgulara
Ayak basılmamış mağaramda
Alevden sürgünler vermeyi ruhuma
Kapı ardında bekletmeyi öğretti hayallerimi
Rest çekmeyi kıyama kalkmış hafakanlarıma
Bir türlü uyanamayan düşlerime kızmayı
Zihnimi bulamayı teninizin şiir kokusuna
Gözlerinizin hayaline yalnızlığımı banmayı
Siyahı görmeyi öğretti Gökkuşağında
Hayatı yatırmayı musallaya