Merhaba Ernest

Öyle bir zaman diliminden yazıyorum ki sana
Akrep döndükçe kendi ekseninde
Yelkovan uzatıyor saçlarımı, eksikliğine

Limanına iniyorum yine bu gece
İrili ufaklı gemiler geçiyor nadiren
Sen, düşselliğinde yeni bir devrim büyütüyorsun
Ben, bir ömrü ikiye bölüyorum

Hayatın en mazlum yerinde yakalanıyoruz
Ellerin, patlamış mayınlarıma hancı
Dudaklarım, kanına batan kalemlere yabancı

Hoş geldin Ernest!
Hoş geldin çıkmaz sokağıma
Ne tuhaf!
Ağır yaralı adımlarında
Çocuklar büyüyor içimde
Ve milyonlarca düş sarılıyor yastığıma

Ve martılar!
Bazen onları aç bırakıyorum, saçların uğruna
Az ötede ocaklar sönerken
Ben sadece kendimi yakıyorum

Öyle büyümüş ki adımlarım
Dünyaya amazon kesilmişim
Ki unutulmuşluğu dahi kucaklayabiliyorum

Perdeleri kaç kez açıp bakıyorum gökyüzüne
Adını sayıklamaktan, sayamıyorum.
Şafak vakti gerekçesiz giyinirken maviyi
Amansız ve arsız gün batımlarında
Yeniden ağlıyorum

Gece "kocaman dev" masalıyla üstüme çöküyor
Üşenmiyorum taşımaktan

Ah Ernest!
Sana hoş geldin derken bunları yazmak
Bir işçinin yüreğindeki çaresizlik gibi
Bir annenin evlat acısına eş
Yine çöküyor üzerime vefasız bir düş
Ve ben
Iskalanıyorum maziye

Hoş geldin Ernest'im!
Demirden ökçelerime isyan
Umudunu sahipleniyor
Kendimi öksüz bırakıyorum, cellatın ellerine
Ve seni
Sadece seni okuyorum
Son arzum, şiir niyetine

Hoş geldin Ernest!
Hoş geldin
Kalbimin en ücra köşesine ...