Mesele Olmaması Gereken Meseleler

Gecenin ağrısı yerleşmiş gibi içime

Kaburgamın çatırtısıyla uyandım uykumdan

Işıklar içinde gelmemişti bana bu aydınlanma

Ama anladım

Kasıklarıma saplanan dünyalık günahlar meyvesini veriyordu nihayet

Ve ben

Karanlığı doğuruyordum

Acı dolu haykırışlarla

Varlığımın temsilcisi bedenimin

Vakti gelmişti anlaşılan

Soyulurken yavaş yavaş derim üzerimden

Birer birer dökülmeye başladı içimden anılar

Ölmeye yüz tutmuş yaşlı bir ağaçtım sanki

Sırtında hatırlamakta güçlük çekilecek kadar uzun bir tarihi taşıyan yaşlı bir ağaç

Ve

Zaman geldi deyince fısıltılar bana

Sonsuz gibi görünen hayatı

Uğurladım başka bir sonsuzluğa

Köklerimdeki son canlı hücre de

Direnmeyi gereksiz gördü

Bedenimi teslim etti böylece tanrıya

Köklerimden kurtulunca

Yürüdüm

Olmayan ayaklarımla

Toprak bile beni hissetmedi

Bağrına bile basmadı hatta

Ama

Umrumda da değildi

Bu yüzden hiçbir tepki de vermedim

Varlığımı yollara kazıyamamış olmama

Tek bir mesele kalmıştı geriye

Ve tabii ki

Tüm hesabı kapatmak gerekliydi düşmeden karanlığa

Bir menekşenin isyankar tavrının son kalıntısı gibi

Gözlerimi diktim tanrıya

Bağırdım

Avazım çıktığı kadar bağırdım

Verdiğim son nefese yakışırcasına

Haydi tanrım

Ne duruyorsun aç avuçlarını

Oku ruhuma son bir alaturka

Yükseldim

Yükselebileceğim kadar yükseldim yukarılara

En karanlık yıldızına tutundum gecenin

Canımdan can verip doğurduğum o en derin karanlığa

Kirpiklerimden süzülürken vedalar

Sustum

Gerek yoktu artık kırgınlıkları hatırlamaya

Ah

Ah ki ah

İstediğim gibi olmadı hayat

Değildi ki mesele

Asıl mesele

Mesele mesele olmadan

Meseleyi anlatmaya gerek olmamalıydı tanrıya