Metropol Yalnızlığı

Al beni ayaklarının altına
Bir toprak gibi tevazuyla
Alçat, ne kadar gurur kibir varsa
Ezilsinler ayakların altında.

Bu insanlar öksüz kaldı anne
Sen bilmezsin bu ıssız metropol çöllerde
Yüksek topuklardan kaç kez devrildik
Ruj izlerimiz var şu alçak kaldırımlarda.

Banka, taksit, tatil, araba
En çok bu kelimeler bilir olduk
Zikrimizdi bizim
İçimizde tipi var
Soğuk bir hücre hayatımız
Ne zaman ümmeti saracak
Şefkatli haliniz.

Anne artık yemek yok
Nerde o güzelim elinden yaptığın
İçinde sevginin kaynadğı tencere.
Soğuk lokanta vitrinlerinde
Bir lokma ilgi yoktu,
Aradığım ne tat ne koku.

Paramparça olmuşuz
Biri sofu
Bir materyalist
Hepimizi aynı kıbleye döneriz,
Ama farklı farklı düşünür
Bizleri bir anne gibi saracak
Akıllı sözler bekleriz.

Yok anne yok
Bu insanlar herbiri ayrı bir nefs
Ortak olan bir yüzleri bedenleri
Ruhlarıyla parça parça bölünmüşler.
Hepsi aynı puta tapar desem yalan
Kaç türlüdür ne sevgileri
Ne ilgileri doğru hepsi yalandan.

Çok özledim anne
Cennet kadar.
Evet biliyor artık kaldırda
Öleyim ayakların altında.

(Aralık 2010 İstanbul)