Mevsim Döngüsü...

Mevsimler kuşanıyor cümlelerim

sözcüklerin ikliminde geçmişim

cemre düşüyor önce omzuma

sonrası yağmur karartısı avucumda

güneşi sayıklıyorum her gece yatağımda





dilim varmıyor cemreyi anlatmaya

beslenme çantasını evde unutan çocuk misali

küskün bakışlı

aslında içinin boş olduğunu bildiğinden

mecburi bir rahatlık kederinde

nevroz yasaklı harflere esir düştüğü vakit

acemi bir ateşin üstünden atlıyor

havaya...suya...toprağa





yağmur desen sessiz bir kadın

göğe bağdaş kurmuş öyle rahat

soluğunu sokaklara üfledikçe

kaldırım taşlarını renklendiren

yankısında göğe yedi renk kuşak saran

unutulunca dua bekleyecek kadar nazlı

ciddiye alınmadığında ahmakıslatan

sahipsiz kalınca düşüyor kırılgan yaşları

avlulara...dağlara...ovalara





güneş umarsız bir adam

akşam üstleri yalnızlığına çekilen

acem elinden doğduğu sabahlarda

yüzünde kanatları kanayan martı yarası

dilsizliği uğruna üşüttüğü kadınlar

mektuplarını suya verir hüznün kıyısında

bu yüzden tütün basar göğsüne her gece

efkârlanırken ateş daha bi yakar ellerini

tüm yaralarım yalnızlığımdan deyip gider

çiçekden...pencereden...sevdalardan...





okul yolunda taş olan hayalleriyle çocuktum

havasız...susuz...topraksız...



damlasında kopan kıyametiyle sessiz kadındı memleketim

avlusuz...dağsız...ovasız...



zemheri ilişmemiş gündüzleriyle umarsız adamdı ömrüm

çiçeksiz...penceresiz...sevdasız...