Mevsim Dönülmez Yalnızlığım

Düşlerim yakıldı

Ulu orta çiçeklerim sararken benliğimi ..

Göz çukurlarıma yıllarım eklendi

Birde onların hesabı sorguya çekti bedenimi..

Ben; insan bedeni ölünce biter sanırdım hikayesi,

Ama ruhun isyanı, çekti bayrağını..

Ve her gece kahrolası şafaklarda asıldım..

Yana yana yitirirken tüm gerçekler doğruluğunu 

Ben tüm yanlışların esiri..

Birde her gece çırpınışlarım boğdu ellerimi..

Korkmazdım ki önceden hayallerimden 

Şimdi hayallerimi yitirdim tam da bir hazan mevsimi.

Dört yapraklı yoncaydım dökmeden güllerimi 

Etrafa saçıldı tutam tutam ümitler 

Kor gibi yanarken içten içe ..

Ve her gece pranga yedim oysa yüreğimden .

Dönmez artık gitti gönül kırlangıcım 

Ve benim sanki dar ağacı yalnızlığım..

Bir hayat eksileni gönül raylarım 

Son trende gitti ,

Mevsim dönülmez yalnızlığım..