Mevsime Gebe Aşk

sıcak esintiye hasret
üşümüş kalp
ağlar buz yatağında
gözyaşı keser etini
nazıyla ağlatır sevda
okşamadığı soğuk yüreği






zamandan özgür sonsuzlukta
gebeydi aşk dört mevsime
emzirirken her yıl farklı bebeleri
şimdi
doğmayan yavruları
ağlar gök kubbenin eteğinde





oysa; doğurup üremesi
çoğalıp büyümesi
yeşermesi gerek insanoğlunun içinde




tutku dolu ahenkle dans ederken dünya
mevsimin ruhsal bezginliğinde
bozulur denge





sisin yuttuğu limanda
gizemli feza seferine hazır yorgun gemi
yolcusu aşk ve mevsim
ihtiyarlamış çocukları oynar güvertede





saçında çiçeklerle bir kız; Bahar
eteğinde serçeler
teninde yasam kokusu





sıcak kanlı oğlan: Yaz
yüzünün güzelliğine haset
günes ve ay





mahzun prenses: Güz
ıslak gözlerdir en iyi yoldaşı
elinde kırık yapraklar





haylaz ve pamuk tenli: Kış
serseri ruhlu
uzun boylu yağız






el sallanır mavi küreye son kez
gözyaşları buruk şarap renginde





doğanın dengesi terk ederken dünyayı
şımarık insanoğlu gülümsedi kibir aynasına
yeryüzünde sahipsiz kaldığını göremedi