Mevsimsiz Düş

bir ömrün iki olduğu sapak
yol değil
can ayrımı...

sus baharındayım
tuzpembe hayatın
kaç ayrılık adam eder şimdi beni
içimdeki kaç yangın?

damıtılmış hüzünler düştü gözümden
bakışlarıma yerleşen şu uçurum
hangi intihar birimiyle ölçülür
gidişini izlerken

dilimde boy veren yas
kan gibi keskin oldu
bıçak gibi acı...
anasona yatırsam yumuşar mı bu sızı?

aklımda ömür yıkıntısı
enkaz gri sorular
duyulmamış yardım çığlığı gibiyim
hiçbir cevap yok
yarama uygun
yüreğime yatkın

keşkesi fazla cümlelerden beterim
karanlığını yitirmiş geceyim artık
halimi sorsalar susarım
izi ve ahı olur
izahı olmaz bazı şeylerin

ve bir gün yeniden çıksan karşıma
merhaba bile diyemem sana
dilimi kanatmaya başlar adın

yüreğim 'bu kim?' diye sorsa bana
bir başka yürek işte derim
kurşuna dizilmekten tanıdığın...