Mevsimsiz Kalan Çocuğun Eşgali

Varlık sebebimiz, minnettar olduklarımız:gözyaşlarımızdır....


1/


(Her masal bir varmış, bir yokmuşla başlar. Ama varın yoktan haberi olmazmış......)


Bir annenin eteklerinden serpiştirilirken nefes,
Dünyanın yalancı urganı,
Cansız bileklerine takıldı...



Göğsünde laneti putlaştırdı ışık,
Zihnine çapraşık düğümler saldı.
Yalnızlığını çoraklaştırdı teninin çopurlaşan mevsimi.
Gözlerini yüzsüz duvarların içine gömdü!
Yasaklarıyla şimdi utandırdı tüm evreni.....


Nefsine çöktü yaşam tortunun zifiri inancı....


2/


(Rendelenen geçmişimin tek gerçek ürpertisi:
Ruhumla çiftleşmesidir geleceğimin...)


Raks eden çölün körlüğü...
Muhacir intikamların gömülü süsü ile aldatıyor
Tatsız iliklerine kadar dokunan hayatı...


Yüzünden sarkılan gülücükler donsun diye;
Köreltiyor güneş eşgalini...
Yağmurlar yağmalıyor bedenini,
Ve yüreğine perçin gibi iniyor.


3/

(Olmadığımızın yarınlarına savaş açan isyanların dehlizlerinde
Boyuna kana bulandık.....)


Nağmelerin sözcüklerini kirlettiği gecede,
Sırların infaza çekildi.
Dudaklarına Süleyman mührü vuruldu.
Erişilmeyen rüzgarlarda uğuldadı sesin,
Eşgalin tabutun karanlığında boğuldu.


Dar bir ihmalin benliğinde sislere yığıldın
Gölgenden sağılmış eşgalin çocuk!
Şimdi tüm evrene döllenmiş....

.
Yasak ibadetlerin kıymık edilen seccadelerinde,
Kılındı cenaze namazın..