Minele Kaybolmak

Daha serindi karanlık sonsuzluk
Günahlarının ön sorgusunun sırasını savmış
Ve mahşer günü için yalnız bırakılmıştı
İlk doğduğu günden beri tanıdık bir sessizlikti bu
Acıya o kadar bağlanmış
Hüzünlerini o kadar çok sahiplenir olmuştu ki
Sonsuza dek uyumak
Sonsuza dek yaşamak
Aşksız ve bitkin bırakılmış aç bir güvercin gibi
Gökyüzünü unutmuş
Yeryüzünü unutmuş
Bir boşluğa anne diyebilecek kadar sessizdi
O Mineldi




Kelime tüccarlarına satılan bir köle
Sokak köşelerinin inci tanesi
Şefkatlisi
Hıçkırığı
Kahkahası
Cennet duası
Çığlığı
O Mineldi
Benim sevdiğim melek




Okyanus ötesini kalbime gömen kızıl ufuk çizgisi
Çıplak kadın
Çıplak şair
Çıplak ressamı kara toprağın
Benim diyebildiğim bensizliğim
Sevgili şiirim
O Mineldi


Her acı kendi dilinde arınsa da
Gözlerini aşka çevirmesi yeterdi


Bir gitar konçertosunda hüznü geçse
Parmakları kesilirdi gecenin karanlığının
Sevişmeler kesik kesik titrerdi gölgelere
Aynalar yüzünü gizlerdi
Bir boşluğa süzülecek kadar derindi
Meleklerin gözyaşları
Sessizliğimin kraliçesi
Sevgili şiirim
O Mineldi