Minnettarım Sana Hayat

Küçücük bir çocuktum...
Umutlarım vardı,
Hayata, geleceğe dair.
Hesapsız, çıkarsız.

Birden acımasız dünyanın kollarında buldum kendimi.
Ordan oraya acımasızca sürükleyen.
Acımasızca savurdu beni...
Acılara doyurdu .
Mutluluğa aç bıraktı.

Yalnız, kimsesiz kaldım.
Acılar sırdaşım
Sokaklar mekan oldu bana.
Ve gözyaşlarım kaldı birtek.

Annem anlatırdı bir zamanlar,
Doğarken herkesten çok ağlamışım,
Saatlerce susmamışım.
Niye bu kadar çok ağladığımı,
Çok geçmeden anladım işte.

Kimsesiz kalacakmışım işte.
Ne yaslanacak bir omuz ,
Ne sıcak anne kucağı.
Nede güvenecek bir baba kaldı arkamda...
Geriye sadece düşmem için uğraşan bir hayat kaldı
Ve de insanlar...

Dayanmaz oldu küçük yüreğim
Acılara, zulümlere, insanlara.
soğuk sert kaldırım taşlarına
Sessiz sokaklardaki pis kokulu insanlara.

Kıskanır oldum parkta oynayan
Annelerinin elinden tutup gezen
Arkadaşları ile oynayan
O mutlu çocukları...

Öksüz .
Boynu bükük
Yüzü kir içinde
Kaldırım taşları üstünde
Ve hep ağlayan
bir çocuk bıraktığın için
Minnet borçluyum hayat...