Mistik Bir Aşk Öyküsü Doğurur Güne Batarken

Mistik bir aşk öyküsü doğurur
Güne batarken
Gölgeleri

Bir mevsim kan ağlar
Kıvılcım yağarken gökten

Kimse keman çalmayı bilmez bu koyda
Kırlangıçtan dinler
Akşam ezgilerini

Öyle kokar anason
Salamura kokularını sindirip
Parmaklar sigara rengi
Mayışmış güz ertesidir gözleri iklimsiz ağlamalarda

Sarhoş doğar zaman hep
Sarhoş ölür
Ay saklarken geceye kendini

Artık
Faili meçhul cinayettir
Yelkovanı iki kaş arası vuran

Yitik zamanlarda saklanan
Akrep öpüşmeleri



Ayrışır
Söz ile sükût
Gümüş ve altın aynı potada
Tavlanıp asılırken sessiz şafaklar
Dağın puslu başlarına

Issız bir seyrüseferdir
Bakıp vapur bacalarına
Gençlik ağıtları söyler
Saç telinizden düşerken bir zerre siyah boya daha

Daha kaybolacak
Onlarca şafak var
Kızıl örtüler örtünürken şehir

Örtünürken şehir
Üryanlığına

Yemenileri yetmez
Yetmez günahları giydirecek urbalar
Bu kadar ayan iken
Bu kadar beyan

Bu kadar
Ayan beyan


Hayat uzun bir mola
Yoksunluk sofrasında
Yoksul çilingir şölenleri misali

Oysa
Bir elma
Bir duble rakı tadında kurulur
Şarkılarını unutan masa

Kimse keman çalmayı bilmez bu koyda
Kırlangıçlar söyler ezgileri
Nakaratları uydururuz biz
Kitabı basılamamış şair misali

Gücümüze gider belki
Ama...

?'biliriz zor zamanda doğduk
zor sezaryenlerde
ve prematüre'