Mitos

Karanlık çekince perdesini
Bir korkuyu bölüşürdü yürekler...

Gözler hüzünle kendine gömülür
Dil uyurdu dilde söz
Uyurdu algılar
Uzaklarda bin günah ölürdü

Bir kadın vardı bir adam
Şiirlerden fal tutan
Sesleri orman büyüklüğünde
Sesleri güneşe uzanan
Gelişlerle kavgalı
Gidişlerde can bulan
Gecenin tam ortasında sırtları duvara dayalı
Bir kadın
Bir adam...

Saati baş döndürücü bir hızla savurup
Şafağı çoğaltırken zaman
Tedirgin ve ürkek geçerlerdi
O boyun eğişle girilen kapıdan
En korkulan gerçeği umursamadan...

Bir kadın vardı
Kökleri hayata uzanan
Gövdesi ateş
Dalları zehir...
Bir adam vardı
Hayatın toprağında çiçek açan
Rengi günah
Kokusu yasak
Korkusu rüzgarla uçuşan...

Bir kadın bir adam vardı
Susan..
Bir kadın bir adam
Konuştukça kaybolan..