Monist Zafer

ve dağ taş yürüse okyanuslara doğru,

güneş batıdan doğsa,bütün kurumuş topraklar su doğursa,

tanrı şeytanı affetse sevgilim

odanın ortasındaki el çantası, içine kokunu kitlediğim

yazarlar kalemini kırsa, imamlar ezan okumasa

çocuklar doğursa annelerini, suçlular yönetse mahkemeleri 

dile gelse sağırların efendileri, bu imparatorluklar çökse

gosbatar koltuğunu ateşe atsa sevgilim

içine kokunu kitlediğim, üstüne adını yazıp 

yan cebine sıkıştırdığım bileti saklayan

otobüsün bagajında nefessiz kalan el çantası

ve bütün silahlar mermilerini kalp atışlarımın arasına sıkıştırsa

ölüler mezarların taşlarına cennetin şifresini kazısa

peygamberler ayetleri büsbütün yalanlasa, 

bütün resimler film şeridi gibi canlansa çerçevelerin içinde

içine kokunu, adını, nefesini kitlediğim 

odanın ortasında sana hazırlanan el çantası sevgilim

bütün belleğimdekileri yeniden yaratsa hücrelerim

adımı dahi alsa benden, mevsimler asırlar sürse kış ağırlıklı

deniz üstünde gemiler uçsa kanatlarıyla sevgilim

mümkün belki bütün bu şarkılar.. mümkün

odanın ortasında sana hazırlanan küçücük dünya dışında,

nefesin patlasa da, kokun bütün insanlığın yaşam kaynağı da olsa

bütün dünyaya karşı olmakla ölmek arasında

bir daha sana gelmek üzere adını kana boyadığım kağıt parçasıyla

o yolların süregelen düzlüğüyle buluşmayacak 

odanın ortasındaki dünyanın ıstırabı el çantası

bütün yolları sesin sarsa da.