Mor

sustu

ve

göz altlarındaki

mor çiçeklerine bir yenisini daha ekledi

korumasızdı

yuvası

çocuklarca bozulmuş bir serçe kadar 

//

kentin varoşlarında

yoksulluğun bitmeyen şarkısına eşlik ediyordu

sokak kedileri

onunsa sevdası

annelerin kucağında yarı aç yarı tok

uykuya yenilen bebeler gibiydi yüreği

bir yanı hep eksik

//

bu hazan

penceresi

acemi bir ressamın tuvaliydi sanki

dışarda toprak kokusunu demleyen

yağmur

lirik bir şiir nakşediyordu sabırsızca

o

her sabah

yapraksız bir papatya dalı gibi

avuç çizgilerinden yüzüne beliren

çizgilerden öğrenmişti

içinde taşıdığının

yanındayken bırakabileceği izlerinin masumiyetini

//

yastığı

ihtimallerin de aşktan sayıldığı

sürgün edilmiş bir dilin

ürkek imgelerine sığınaktı

//

uyudu