Muamma

inanç perdelerim zihnimi örtmüyor
küfürlü şiirler sızıyor beynimin aralığından
duvara çarpıyor bir silüet
kırılan ümitlerimin içinde yeşerttiğim dualar saçılıyor ortalığa
susup sesimi bir kadehin içine boşaltıyorum
sessiz bir iklim bu
belki hiç konuşmadı kimse
ya da konuştuklarında ben daha duymuyordum

aklı beş karış havada olan özlemler yırtıyor göğüs kafesimi
kundağa sarılmış uykumu gecenin koynuna bırakırken,
bir kabus çöküyor omuzlarıma
dişlerimin arasında fırtınalar kopuyor
masamın üzerindeki kül tablasına söndürdüm gözlerimi
karanlık bir iklim bu
belki sabahlar hiç gelmedi
ya da geldiğinde ben hâlâ uyuyordum

ellerim bir morgdan yeni çıkmış gibi
hangi tene değse ürpertiyor
kendimi ateşe atmışım zannederken,
derimi yüzmüşüm meğer
soğuk bir iklim bu
donmaya ramak kalmış
belki yaşamıyorum
ya da ölüm geldiğinde ben nefesimi tutuyordum..