Mücevherler Mi Vurdu Kıyılara

Koşun,
Denizlere akın edin,
Mücevherler mi vurdu kıyılara,
Yoksa sandıklar mı doldurdu kumsalları.
Koşun milletim,
Koşun halkım,
Bakın,
Görün kıyıya vuran ruh-u cemali,

Nedir sizi gördüğünüzden alıkoyan,
Nedir sizi susturan?
Mücevherler mi az,
Yoksa sandıklar mı küçük?
Neden gitmiyorsunuz ak ve kara olan denizlere,
Güneş mi soğuk,
Ay mı soluk?
Gidercesine suskunluğunuz nedendir?
Kıyılar mı kirlendi yoksa yürekler mi?
Kıyılara vuran ne idi?
Yüreğinizin ve vicdanınızın son demi mi?

Evet,
Şimdi anlıyorum.
Neden sustuğunuzu neden gittiğinizi.
Ne mücevherler,
Ne de içi dolu sandıklar.
Hiçbiri vurmadı kıyılara.
Vuran insanlığın dramı,
Kıyıları kamçılayan bir çocuğun soluk bedeni,
Umutları körelten bir azap ışığı,
Anneden ayrı babadan uzak,
İnsanlığın geldiği son safha,
Vicdanların köreldiği son huzme,
Dünyanın bile acılarla dolduğu bir figan.
Evet,
Koşmayın gidin,
Arkanıza bile bakmadan,
Görüp işitmeden durmayın,
Kaçın.
Ne kaldı ki yüreklerde,
Ne kaldı ki akıllarda,
Kiminiz pahalı bir lokantada,
Kiminiz güneşli bir plajda,
Veyahut şen şakrak dolu bir muhabbetin içerisinde.
Ölen sizin çocuğunuz değil,
Kıyıya vuran kardeşiniz değil,
Ya da sessiz figanıyla gözlerini kapatan siz de değilsiniz.

Belki Hristiyandır,
Belki Araptır,
Belki Allah'a inanmayan bir insan.
Ama unutulan ise vicdan,
Körelen tüm kalplerin merhameti.
Evet, gidin çok uzaklara.
Görmeden duymadan,
Gidin kaçın kumsallardan,
Kirlendi kumlar diye bakıyorsunuz belki,
Ama yürekler ne denli temiz,
Ne denli saf bunu hiç düşünmeyin...