Muhbir

Ustura kesiği yemiş zamansız sevdaların,
Cam kırığı mavi umutların,
İnce bir ip üzerinde yürüyen cambaz dünyanın,
Üstüne örtülsün dizelerim.

Yıldızların ihanet ettiği bir gecenin,
Çat pat dualarını üstümde taşırken,
Dört köşenin birleştiği bir kenarda,
Yalnızlığımı pay ederken,
Kör karaltılara,
Siyah bir araba yanaştı,
Uçurum bakışlarımın endişesi altında.

Sonrası;
Çocukken en son güldüğüm gün,
Yahut;
Seni en son gördüğüm gün,
Hatta ikisinden beter muallakta,
Bir delinin taş attığı,
Kör kuyuda...

Kendime geldiğimde,
Ulan sanki o ana kadar kendimdeydim de,
Ellerim arkadan bağlı,
Hantal ciğerim nefes alışlarını veresiye yazdırırken,
Yıllarca kör kahvehaneci Mehmet Efendi'nin yerinde,
Tavşan kanını höpürdeterek kıtlama içerken,
Arkadaş olduğum hasır iskemle,
İşbirlikçi olmuş neye tav oldu bilmem bende.

Gözlerimin önüne set çekmişler bundan eminim,
Çünkü nede olsa o kadarda kör değilim...

Rutubete alışkın olan benliğim,
Hemen tanıyor zatıalini,
Lakin inanmaz bir haldeyim,
Kendisi tanımazdan geliyor bizi,
Sinirimden çılgına dönüyorum,
Bırakın beni/Prometheus'un zincirleri,
Geberteceğim şu kendini beğenmişi.

Hepsi de cilalı iyi marka ayakkabı giyen,
Çevremde dört adım sesi,
Bu yeteneğim boyacılıktan kalan,
Dört adım sesi,
İlk okuldan terk olsam dahi,
Anladım,
Yanımda dolanan ciğersiz iki kişi.

Ah şu an yanımda olsaydı gümüş kabza Bursa işi,
Ben bilirdim yapacağımı...

Bir müddet ikisi de günah sessizliğinde idiler,
Tek bir soru ile evirip çevirdiler beni,
Bana utanmadan birbirlerinden bile,
Seni sordular/seni.

Yapmadıkları kalmadı konuşmam için,
Etmediklerini bırakmadılar adını vermem için.

Tenimin altından kerpetenle çektiler,
Müşkül anılarımızı/
Senden bana bir döpiyesinle birlikte ardında kalanı,
Ah!!!
Bu nasıl bir acı/nasıl bir veba salgını,
Yinede merak etme vermedim adını.

Sensizlik düşüncesini yüreğime,
Balyoz balyoz indirdiler,
Suratlarını bulsam tükürecektim ama,
Onlar sana muhtaçlığımı dağlayıp,
Ruhumun içinde sinsice güldüler,
Ama tasan olmasın söylemedim yerini.

Bir ara intihar düşüncesini saldım usuma,
Zaten buradan çıkamayacaktım;
Çıksam da sana kavuşamayacaktım;
Sonra düşündüm,
Eden etmiş bari ben girmeyeyim günahıma.

Devam etti işkence sanki bin bir gece...

Sonra beni aldılar yine arabaya koydular,
Kopmuş sinirlerim gülmeye vermişim kendimi,
Yahu bu gülünecek şey mi?
Beni yine getirdiler aldıkları yere,
Gözlerimi açmaya vakit bulamadılar ama,
Vakitleri vardı sanırım özür dilemeye,
Hala sol dirseğimde izi durur,
?'Aradığımız senin sevdan değilmiş.''demeleri.

Kendimi iki zemheride ancak toparladım,
Dişlerimle yine hayata asıldım,
Bir iş buldum hemen vasıfsız hürriyetime,
Başladım cenaze arabası ile ölüleri götürüp-getirmeye.

Yine şimdi bir muhteremi götürüyorum geldiği yere,
Cigaram yok bu sefer ama toprak kokan ellerimde,
Ben konuşuyorum,
Anlatıyorum/anlatıyorum,
Muhterem pür dikkat dinlemekte,
Sonra olan oluyor...

Seni görüyorum bir aydınlık içinde,
Kucağında çocuğun yanında yine bizim mahalleden,
Doktor Kerim,
Önce sol tarafım sorguladı öyle anladım evlenmişsin,
Ağlama be-dur cılız gözlerim ağlama...

Öylece yüzüne bakarak geçip gitip oradan,
Sen tanımadın beni aynı benim tanıyamadığım gibi,
Döndüm muhtereme;
?'Muhterem rahatsız ediyorum ama,
Şimdi sıra bende ben öleceğim,
Sen geç direksiyona.''