Muhlis

bir dalga misali anlık duygularım var

ötesini ne sen sor

ne de ben söylerim bir başkasına Muhlis

içimdeki ukde boşluktan anlamaz

bir virgülü bile kabul etmez ya

sen parentez aç diyorsun Muhlis

delice efkâr gemini kopartmış yine

kınından düşen kılıç olmuş

yer yer saldırır bedenime Muhlis

oysa umutluyduk vakti zamanında dostum

taze yemiş kıvamında hayallerimizi hatırlarsın

çorak damdaki arktan akan su gibiydi Muhlis

basit ve de kolayından kaçamaklar

asil olmayan bir duruşla son buldu Muhlis

onca koşuşturma bunca vaveyla

neticede sefil bir bocalamada tamamlandı 

lamı cimi yok Muhlis

her ikimizde

dalından düşen şeftalinin ezikliğini taşıyacağız

vakitsizce de olsa

günü geldiğinde çürümüş ve kokmuş olacağız Muhlis

turnalar bir bir düşecek yollara

bozkır yaylasındaki çoban

son kez çalacak kavalını Muhlis

efkârında sen ve ben olacağım

bir de şişe dibinde kalan satır başları

sen de iyi biliyorsun Muhlis

bak deniz bile pes etti

onlarca isyankâr dalgası yetmedi işte Muhlis

ay sütten kesilmiş çoktandır

güneş zati çulsuz gezinmekte

inanmazsın belki o da üşümekte üstelik Muhlis

herşey sırayla kevgirden geçiyorken

bir tek sen misin mahallenin efesi Muhlis

isyanı da başkası  yazsın olmaz mı

hadi bakalım

sırt üstü yat şimdi

bırak bu akşam yeşil kalsın bari duygularımız Muhlis

bir türkü çağırıyor gece imdadına

sen neden efkârlanırsın ki böyle

neyin var neyin yok

bırakmıştın ya bozkırın kurak yamacına Muhlis

unuttuysan git yaşlı keçi çobanını bul

zerdali çiçeğinden erken açan sevdanı

bir tek o anladı

bir tek o dinlerdi seni Muhlis

avuçlarından sızan nisan yağmuru değildi

aramızda kalsın

o gözyaşlarını da o bilirdi Muhlis

benden gizlersen

şaşırmam buna ben

zaman her daim gamsız

bir o kadar da duygusuz Muhlis

hatırladın mı

güvenme derdim sana

yağmursuz gök gürlemesi kadar etkisi olmadığını biliyorum 

söylediklerimin nazarında Muhlis

mihmandarlığıma bakma 

bilgiçliğime hiç aldanma dostum

temmuz güneşi kadar hudutsuz 

samimiyetine güvenirim sadece 

yoksa senin safının bir ilerisinde ben varım Muhlis

üzülme iki adım öten

iki adım arkan kaybedenler kulübüdür

tozu dumana katanlar

ufuk çizgisindekiler yaşamın artı bakiyesidir Muhlis

bunu ben biliyorum sen de

lakin sen sen ol keşke deme sakın

bak yine sana doldum sana taştım

ve sana ağladım Muhlis

kusuruma bakma dostum

batmakta olan bu teknede 

bir tek sen ve ben kaldım

fütursuzca  yazmamda ondandır

nasıl olsa

son bir kez daha affedeceğini biliyorum Muhlis

son bir kez daha...

nurlayağmur/2019