Muhsin Bey

/Monoton ritüelleri esir ettiği ömrü takiben,
Zamansız,
Mekansız,
Belirsiz bir yazıhane vardır kısrak kelamların tam köşesinde,
İşte burada bir Muhsin Bey vardır,
Kırk dokuz/elli yaş arası,
Yettiğince kalemim anlatacağım onun fısıltılı masalını./

Muhsin Bey,
Orta boylu,
Orta kilolu,
Orta halli bir insandır,
Ömrü hep itile kakıla farkında olmasa da ortalarda geçmiş,
Saçları vaktinden önce renk alemini terk etmiş,
Derisinde kendi istemeden kalıcı dövmeler belirmiş,
Muhsin Bey,
Hiçbir şeyin yaptığı her şeye rağmen,
Ne şikayet eder,
Ne boyun eğer...

Kemik çerçeveli içten dışa sarmal bir gözlüğü vardır,
Lakin duyusu artık işlevini yerine getiremediğinden değil,
Muhsin Bey'in bazı bazılıkları görmek istemediğinden...

Muhsin Bey,
Çayı tek şeker onu da kıtlama şeklinde uzun aralıklarla,
Yudum yudum içer,
Hayat hızlı tren misali geçerken rayların üstünden,
Onun istasyona yetişmek için acelesi yoktur,
Şimdiye kadarda olmamıştır,
Belki bu yüzden/hatta hep bu yüzdendir,
Kendini yaşarken unutması...

Gençliğinde mahallenin bıçkın delikanlısıymış,
Yumurta topuk ayakkabılarına kaderini ezermişçesine basar,
Sabah akşam kendi manasını arar volta atarmış,
En mühimi de,
Komşu kızı Gülsüm'e yanıkmış,
Ama sonra olmamış/güz bu insanı nereye savuracağı belli değildir,
İkisi de savrulmuş farklı yerlere/Gülsüm'ü bilmem ama,
Muhsin Bey bir daha koymamış tek kadeh aşkı ağzına,
Gem vurmuş delikanlılık ateşine,
Bitmiş yiğitlik günleri de öylece...

Tanıdığımdan beri,
Yazıhaneye hep sefertası ile gelir,
Dışarıda yemek adeti değildir/tek kötü alışkanlığı,
Kader ortağı cigaralarıdır,
Şafak vakti gelir işe kendini kilitler odasına,
Geçmişini sarar cigarasının dumanına
Yitip giden hayallerini de bırakır izmaritlerle kül tablasında,
Muhsin Bey,
Sanırım bir tek göçerken öbür dünyaya,
Yüzünde gerçek bir gülümseme belirecek...