Mum Işığında İnsan Ararken

İnsanlık denince aklıma
ve ağlarken bebeklerin kundakları
açlıktan ve sefalet penceresinde
yüzen gemilere bakan hani
nuhun gemisini arıyor olmalı
kurtuluşa yolculuk

Sen bir avuçtun hani
bizlere dökülen
bir ev
ve evlere şenlik oynayıp büyüyen
bir çocuktun salıncaktan atlayıp
büyüdün ve düşünüp
düşündükçe çıkamadığın mahsenlerde
müebbet bir dünyaya hapsolunup
ötesine dokunamadığın içinden
acılar ve haykırışları ancak
büyüdün de anlamış olmalısın

kimselerde yok gecenin ayaz
ve sarhoş dolaşan rüzgara etmeden aldırış
yürü yürüyebildiğin kadar
sabaha dek belki de
düşün düşleyebildiğin kadar
düşünde ve düşlerin düşene kadar
sabah martıları uyandırana dek
ben en çokta bir deniz
ve kenarında balık tutarken

bir de gemileri selamlayıp
ve nuhun gemisini bekleyen
iki gözünden yaşlar akan
insan ve kaktüs kökünden
içinden zehirleri sıyrılmış yılanları
iki bacalı dünyanın ta orta yeri
güneşin ve ayın birleştiği günü
iki kere iki kaç ederdi sahi
derdine düştü insanlık

Yakıldı uzaklarda bir mum ateşi
görebildiniz mi efendim
yataklarına ayar veren kargalarla
padişah sofrasına gömüldüler demin
işleri güçleri nedir bunların
minbere çıkanlara bir baksanız şimdi
anlardınız

Dedimse erkanı bir tanıtın bana
çıkardılar bostandan iki salkım üzüm
üzümü yatırdılar geceleyin
geceden saydım doksanaltı gün
sonradan anladım ki önümde bir bardak şarap
içeni edermiş erkan
içsem mi içmesem mi şimdi

nuhun gemisini görür gibiyim
çağırır dururlar koşun insanlık
deniz kenarında bir avuç aydınlık
mum ışığında tek başınayım
insanlık nerede insanlık

ne insan kaldı ne insanlık
kendini güneş sananlardan başka
zindanlara koydular gülleri
açmasınlar güzelce
insana güzel söz
güzel insana gülmek
gülümseyen yüze insanlık yakışırdı ama
insanları insanlıktan ettiler

koca bir bahçe
yamacında bir demet gül
koca bir deniz
avuçların kadar balıklar
koca bir gök
ağlayan bulutlar ne gezer
koca bir dünya
dünya kadar beşer var
içinde insan kadar
bir tutam toprak
nuhun gemisinde mi desem
mum ışığında görebildiğim bunlar