Mum Kakülü

Parçasıyız toprağın
Birkaç şiirin
Ve omuzlarımızda şehrin..



destursuz gireveren giz çoğalımı gülücükler
gölgelerde yorgunluğun gül tomurcuğu
göz buğusuna bağlanan fırtına
yüzümde ay ışığıyla fısıldaştığında
dans ediyor dağlar mor köpüklü dalgalarla
ağaçların salıncağına binen kayığın adıdır kelamım..
karışır bu yüzden zerrelerime soluğu
Ve herkes gibilerin içine ölüm ki,



mavi kalabalık yalnızlığı perdeliyor
güneşe sarılıyor dudaklarımda akşam şelalesi
en koyu kızıl ağzımı sobelerken
avuçlarımda yolculuğu yeşilin
sıcak odalara uğurlanan
biliyorum
en kuytu dalgınlıklar saklar derinleri
görmez oluruz uzağı gözlerimizdeki tozda
zamanın boşluğuna sarılan üşümelerde kalır kendimiz
suretimizden dökülür kelimeler
belki bir Anne’nin yaşı kadar
bileklerime kalınca yaslanan tarih



İç sızısı kıyametler
göğün derinliğinde güneşin tepeleri
yüreğimin ucuna kanat gerdiğinde gövdeler
saçlarıma ezgile başakları
penceremde küçük kuş terletiyor bulutları
sükut içinde nefese..
içinde emekleyen bahar düş içimliği
üstelik bilmezken sen
ıssızlığı gezerim mevsim gelinliğiyle
yan yana..



mısra makamında
gözlerime toparlanan ıslak toprak
en çalımlı bahçelerin mürekkebini emerken hüznün’den
hüzün sende güzel
en çok..

mum kakülü yangın
yıldız uçlu bakışlarında
küçük bir çocuk

...