Mumdan Şehir

Albenisi kalmadı gökyüzünün
Şaaşası denizin
Endamı güneşin
Yıldızı gecenin
Işığı şehrin...

Sabahın bir ucu artık akşamda
Gündüzler de,gece gibi suni
Ve bir o kadar ısmarlama...

Bahçemdeki zavallı gül
Yaslanmış zamanın kalbine
Dün gece intiharı düşünüyordu
Solgun yüzünde depremler vardı
Ve üşüyordu...

Neden hiç değişmiyor,insanların silüetleri
Sanki durma noktasına gelmiş gibi
Bir girdabın ortasında ama
Nedense kımıldamıyor hiç biri...

Bu talihsiz yer yüzü coğrafyasında
Tahammül zırhını kuşanan bedenim
Ruhumla,kıran kırana bir meydan savaşında...

Peki kim sunacak gövdesini şafaklara
Alışmak gerek uzun soluklu koşulara
Ceylanları,pervasız koşturmak gerek
Yakarak ateşleri ve gemileri
Sureti gölgeden ayırarak
Geleceğin cetvelini aynaya tutup
Yansıyan ne varsa yüzümüze
Görmeli...

Kiminin çabası yaşamak
Kimi yaşama küsmüş
Kimi göz dikmiş yükseklere
Kimi sevdaya düşmüş
Ben hazan diyorum
Ama hazan,yağmursuz olmaz
Nisan'ın çilesi bitmez yoksa
Kışlar rüzgarsız olmaz...

Artık nabzını tutmalı vaktin
Bu gürültülü kesif duman ortasında
Nedir peki insanı ayakta tutan cevher
Aklını ve şuurunu örseleyen
Uğruna gözyaşı döktüren
Uykuları haram eden şey
Nedir?

Hala vakitli vakitsiz çarpıyor kalbim ama
Boğazımda bir düğüm
Ayaklarımda zincirden bir bağ
Gözlerimde puslu vakitler
Çiçekler bükmüş boyunlarını
Bahçemdeki gül gibi,intiharı bekler...

Su içmek,hava almak artık yetmiyor
Ne zaman yağmur yağsa
Ben güneşi özlüyorum
He dedin mi,dikenli yüzüne yaşamın
İşte o yaşamaktır
Biliyorum...

Dedim ya;
Yıldızı yok gecemin
Mumlarla aydınlanır benim şehrim...