Mumyalaşır

Sabr-ı cemil, eyleyip sükûta bürünürken

İnzivâya çekilen, ihtikâr mecrûh benim.

Sâkitliğimde gizli, vâv hâli barınır ya

İsyana, düşen gönlüm duâyla arınır ya

Acizlikle efsûsa yenik düşen ruh benim,

Vesveseye kapılmış yaşamda sürünürken,

Gâfletîn gölgesinde el suçlara ulaşır

Rükû etmezse beden kabirde mumyalaşır.

Avâzım çığlık olsa sükûtum kendini yer

İrkilmiş vâveylama lerzân bir sedâ düşer

Yön,kıble bilmeyenin içine dolar keder

Herkes ’içim temiz’ der kendin teselli eder

Dalınca en derine, ahvâl dumansız pişer

İnkâr etmek manasız gözler ’ben şahidim ’der!

İmana yönelen rûh sefahâtin galibi

Mutmainse kendinden, kanatlanır kuş gibi

Haykırışım aslında pişmanlığa işaret

Azrail yokladıkça nefesim gür çıkıyor

Gölgemin griliği karanlıkta kaybolur

Dile mühür vurmasam akîbetim zor olur

İmanı, güçlü olan kinâyeyi yıkıyor

Bu yokuş dik Allah’ım, sen huzura kabul et

Şeytan, çok afallıyor defterini dürdükçe

Hep mutavat ederek secdeye yüz sürdükçe.

Vuslâtı kelam