Nakışsız

aşk çölde kaybolan ayak izimizdi
döktük içimizi, deli divane zamana

esip giden bir efsunlu yelde yok oldu
aradık nakışsız sözlerde aşkı bulamadık

kendimizi kaybettik düz labirentte
kırdık gönülleri daralttık tüm yolları

üstünü örttük düşlerin dar bir tabutta
sellere kaptırdık yazamadık sorma

nakışsız acılarımızda kör ettik sabırları
sırtımızdan düştü kamburca sevdalar

toplanırken içime yeniden hülyalar
artık ne paklar bilmem içimizde kaygılar

yelle küllendi aşkın yaktığı kor ateşler
törpülenip aşındı dilimiz ahşap sözlerde.

cümle kırık şimdi, lal oldu bu kelimeler
aşina nakışsız akağıtlara da yazamadık

( N.K. 02 Eylül 2010 )