Nar-ı Ömrüm Affettim Seni

/unutabilmek için önce affedebilmek gerek/

sandım ki
göğü daha mavi boyar ellerimiz
yapraklar daha bir yeşil durur dalında
bozkır güneşe kafa tutar
başı dik olur mesela
kurguya dayamazdım sırtımı

cam kırığı gibi
eşinmez karnımda acı
sofrayı yalnızlığa kurmaz ellerim
şişede açılmaz efkarım
bir kutuya toplamazdım aşkı
yirmi dört kere uzamazdı gölgem
zaman repliklerine yazmazdım kayıbı
zorluğun sirayetiydi bu
aczimin faydasız dirayetine


damlamızla deniz taşmazdı belki
mutla taşan damla olabilirdik
eşe dosta kalırdı faydamız
nemrut oduna su döken karınca övüncünü
hayatın akarına taşıyabilirdik

oysa
kibritin barutuymuş sevdamız
bir kavlık siteme yitip giden
katline durduğun her iyi niyetimin
sabbah'ı olduğunun farkında mısın


bunca zaman
şunca emek
şimdi desem
sabun köpüğündeki ikilem
bir tutam gözyaşına teslim

çok sevdiğimi yazdım kimi zaman
kimi zaman yazdığımı çok sevdim
önce öfkemi affettim
sonra da seni


ya sen
ya s/öze düşürdüğün leke
incittiğin gönül
kırdığın neşe
bıraktığın yara
sende bulduğum her güzelliği
parça parça öldürmeye yetti


25eylül11

bizi yardan düşüren dilde ar olmadın ya
bahtın da yolun gibi açık olsun nar-ı ömrüm