Ne Asfaltlar Erittim

Hasretimi yollara dizdim
Bu hasretten ne asfaltlar erittim
Bazen de toz toprağa bilendim
Sevgi kentine ne zaman ulaşabilirdim

Bazen yanıltıyor beni hislerim
Hep sevgi kentine geldiğimi zannederim
Eriyen asfaltlar ve bitmeyen hasretim
Meğerse eriyip giden oluyormuş ümitlerim

Yolda kalabalıklar görüyorum
Kimi ağlıyor, kimi yanıyor, kimi yorgun
Anlaşıldı hala Hasret kentinde dolaşıyorum
Birileri bana doğru geliyor şaşırıyorum

Evet onlar Hasret kentinin hasret çekenleri
Yüzlerinden, her hallerinden belli
Beni kenara çekip konuştu biri
"Geçme arkadaş burdan
Hasrete düşenlerin ateşi seni yakar
Biz yandık sen de yanma"

Bir haber kulağıma geldi
Hasret Kentinde cep telefonu men edildi
Çalan bir telefonla yok olacak Hasret Kenti
Kentin yıkılmasını istemiyordu
İyice yanmak istiyordu Hasret Kentinin sefilleri
Çünkü unutmuşlardı onları sevdikleri
Ha burada hasret çekmek ha ölmek ne farkı var ki

Ama kafama koydum geçmeliydim
Aklıma geliverdi hemen sevdiğim
Çalıyordu telefonu çok sevindim
Aradım konuştım dertleştim

Yarim, biriciğim öyle bir hale düştüm ki
Otobüsler, trenler grevde arabalar hiç yok ki
Hasret kentinden çıkamıyorum bir bilsen
Tek çare var bana yardım etmen
Yoksa buraya takıldım yanına gelemem

İçimde bir ümit belirdi
Haydi sevdiğim çaldır cebimi
Kurtuluşum sensin inan
Evet çalıyor telefonum
Hasret kenti yıkılıyor ben mutluyum
Ama içindekilere çok acıyorum
Bir hasret acısı bir de ani yokoluş kahroluyorum
Ama buna mecburdum

Sevgi kentinin yolu açıldı
Sevgili yarim beni yolda karşıladı
Ulaşamazdım buraya
Hasret kenti yıkılmasaydı

Ortaya kocaman sevgi tacı kondu
Kraliçe hemen baş köşeye oturdu
Kral durur mu hemen yanına kuruldu
İşte Sevgi İmparatorluğu kuruldu